Opowiadanie nr 7 od Somethy

Sometha

Tym razem zmiennokształtna zatkała uszy. Nie chciała zbyt szybko ogłuchnąć. Spojrzała na kulącego się Etaniela. Zrobiło się jej go trochę żal. Trochę, tylko trochę.

Lis

Wyszczerzyłam zęby do Somethy, dając jej znak, że może już odetkać uszy. Odwróciłam się, zamierzając wyjść z namiotu, gdy nagle zatrzymałam się w wyjściu i, uśmiechając się przy tym słodko, rzuciłam do elfa:
- Ach, bym zapomniała, masz się stawić pojutrze w Dis.

Sometha

Odetkała uszy. Po tym wszystkim zostawiły elfa w stanie lekkiego szoku. Sometha spojrzała na niebo. Zrobiło się prawie całkowicie ciemno, a kobieta poczuła zmęczenie. Jednak dzień na końskim grzbiecie dał się jej we znaki.

Lis

Spojrzałam na Som i powiedziałam:
- Chodź.
Skierowałam się do mojego namiotu, po czym uśmiechnęłam się do niej, mówiąc:
- Odpocznij, widzę, że jesteś zmęczona.

Sometha

Kobieta poszła za elfką do jej namiotu.
-Dzięki. - uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością.
Poszła w głąb namiotu. Wybrała jedno z prowizorycznych łóżek i położyła się na nim. Okryła się kocem. Zasnęła dość szybko.

Lis

- Nie ma za co - odpowiedziałam, wychodząc.
Cóż, ciekawe, jak chłopcy zniosą resztę inspekcji? Uśmiechnęłam się wrednie, myśląc, że to będzie wspaniały wieczór.

Sometha

Ile spała? Nie wiedziała, ale na pewno nie dłużej niż 2 godziny. Obudził ją szelest w pobliżu obozu. Nie ma rady, trzeba wstać. Zmiennokształtna wstała. Postanowiła zmienić postać. Po chwili stała już w wilczej postaci. Czuła krew i bardzo znajomy zapach. Cichaczem postanowiła opuścić obóz. Wyszła z namiotu i dalej kierowała się wyłącznie węchem. Po niedługim czasie natrafiła na świeżą krew. Dość spora kałuża zabarwiła trawę. Dalej prowadził dość wyraźny ślad. Sometha zastanawiała się, czy poszukać Rossaline, czy iść dalej samej. Zdecydowała się na tę drugą opcję.

Lis

Uśmiechnęłam się, wspominając moje pierwsze spotkanie z Somethą, przedstawiłam jej się wtedy jako Rossaline i nawet, gdy dowiedziała się, że nazywam się Rossen nie przestała mnie tak nazywać. Zaniepokojona podniosłam głowę, gdy poczułam delikatne wibracje magicznych osłon. Coś się stało.

Sometha

Może w końcu wbije sobie kiedyś do głowy prawdziwe imię elfki. Tymczasem jednak wilczyca przyspieszyła do truchtu. Zdołała zidentyfikować tak bardzo znajomy zapach, który czuła. Należał do jej przyjaciela, Yamisa. Można by nawet powiedzieć, że trochę więcej niż przyjaciela. Teraz najwyraźniej przed kimś uciekał, była pewna, że nie przed nią. Wtedy coś ją tknęło. Nocni Wojownicy...

Lis

-... czy to jasne? - zakończyłam szeptem, patrząc na mojego zastępcę.
Czarnowłosy elf skinął głową, a ja ruszyłam bezszelestnie do przodu. Som musiała ich już wyczuć wcześniej, a znając zmiennokształtną nie chciała nas niepokoić. Rzuciłam zaklęcie namierzające i zaczęłam zbliżać się do przyjaciółki.

Sometha

Teraz już biegła na prawdę szybko. Do jej uszu dochodziły odgłosy walki. "Żebym się tylko nie spóźniła. Bogowie, żebym się nie spóźniła..." Nagle wypadła na otwartą przestrzeń. Na polanie zobaczyła dwóch Nocnych Wojowników przypierających do drzewa młodego mężczyznę o długich, czarnych włosach, który ledwo trzymał się na nogach i bronił ostatkiem sił. Sometha z dzikim warkotem rzuciła się na jednego z Piesków Króla. Skoczyła na jego plecy i chwyciła zębami za ramię. Ten krzyknął zaskoczony nagłym atakiem. Drugi wojownik widząc wilczycę zdzielił ją mieczem w bok. Zmiennokształtna puściła i odskoczyła na bok.

Lis

Dotarliśmy na miejsce w momencie, w którym Nocny Wojownik zdzielił Som w bok mieczem. Automatycznie założyłam strzałę na cięciwę i naciągnęłam ja, celując w mężczyznę.

Sometha

Wilczyca warknęła. Powinna bardziej uważać. Zauważyła elfkę, która właśnie wypadła z lasu. Jeden z wojowników również ją zauważył i ruszył w jej kierunku. Sometha rzuciła się na nim i ugryzła w łydkę, po czym odskoczyła, o mały włos unikając kopniaka.

Lis

Drugi z Piesków Króla próbował kopnąć Som, jednak tej udało się uniknąć tej nieprzyjemności. Ponownie naciągnęłam łuk, strzelając, jednak wcześniej dosięgnął go cios Yamisa.

Sometha

Jeden z Nocnych padł, został drugi. Sometha spojrzała na Yamisa. Był blady jak ściana. Jej wzrok padł na wciąż krwawiącą ranę na jego nodze. Jak tak dalej pójdzie to się wykrwawi.

Lis

Gdy obaj Nocni byli już martwi, podbiegłam do mężczyzny, polecając mu, żeby się położył. Na polanę przybyli moi ludzie, prowadząc przed sobą czwórkę związanych i zakneblowanych sługusów uzurpatora, a ja przyłożyłam dłoń do rany Yamisa.

Sometha

Mężczyzna zacisnął zęby, żeby nie krzyknąć.
-Ryzykujecie... Obie... - wychrypiał.
W tym czasie Sometha wróciła do ludzkiej postaci i podeszła do nich.

Lis

- Som, przytrzymaj go - poleciłam zmiennokształtnej. - Muszę rzucić zaklęcie tamujące krew i znieczulające, potem trzeba go będzie przenieść do obozu - dodałam.

Sometha

Kobieta spełniła polecenie Rossen.
-Tylko szybko. - jej głos wyrażał prośbę.

Lis

Rzuciłam sprawnie oba zaklęcia, czując jak magia zaczyna działać. Skinęłam ręką na kilku moich ludzi, by przenieśli Yamisa do obozu, razem z Som ruszyłyśmy, pilnując, by nic mu się nie stało.

Sometha

Mężczyzna zemdlał. Sometha otarła kąciki ust, pozbywając się z nich resztek krwi. Pogrążona w milczeniu ruszyła za elfami.

Lis

Westchnęłam cicho, gdy moi ludzie położyli Yamisa na prowizorycznym łóżku w mym namiocie. Pochyliłam się nad nim i zaczęłam, rzucać kolejne zaklęcia.

Sometha

Kobieta stanęła przy wejściu do namiotu. Przyglądała się temu, co robiła Ross, raz po raz wyglądając na zewnątrz.

Lis

Sytuacja zaczęła stabilizować dopiero, gdy nastał następny ranek. Jak dwójka ludzi mogła tak go pokiereszować? Jęknęłam, zmęczona, ocierając pot z czoła.

Sometha

Zmiennokształtna nie spała całą noc. Rano oczy same jej się zamykały. Powinna się przespać, ale ilekroć zamykała oczy, od razu je otwierała.
-Co z nim? - zapytała w końcu.

Lis

- Powinien wkrótce dojść do siebie - odpowiedziałam.
Zachwiałam się, podpierając o ścianę. Byłam wykończona, a magia odebrała mi znaczną część sił.

Sometha

-Powinnaś odpocząć. - zauważyła.
"Z resztą ja też" dodała w myślach.

Lis

- Mam jeszcze masę rzeczy na głowie - zaprotestowałam. - Połóż się, a ja idę zobaczyć, co tam u chłopaków - dodałam.
Pokręciłam głową, by otrząsnąć się ze zmęczenia.

Sometha

-Jak uważasz. - wzruszyła ramionami.
Z pewnym ociąganiem położyła się na łóżku. Spróbuje zasnąć, a nuż się uda.

Lis

Bogowie mi świadkami, że nienawidzę roli dowódcy. Skończyłam wykończona obchód i już miałam się iść oporządzić mojego Evila, a przy okazji Gaucza Som, gdy jeden z elfów, Neol, podszedł do mnie proponując, bym się położyła, a oni się tym zajmą. Początkowo protestowałam, jednak w końcu się złamałam. Byłam padnięta.
- Obudźcie mnie, gdyby coś się działo Yamisem - poprosiłam.
Zamknęłam oczy, gdy Erd, mój zastępca powiedział:
- Rossen?
- Tak? - spytałam się.
- Dobra robota.
Uśmiechnęłam się do niego słabo i zapadłam w niespokojny sen.