Opowiadanie nr 3 od Nerezzy

Nerezza

Słońce chyliło się ku zachodowi, gdy Nerezza spokojnym krokiem kierowała się w stronę najbliższej karczmy. Zaciągnęła mocniej kaptur na głowę i weszła do gospody. Od razu spotkała się z nieprzychylnymi spojrzeniami mieszkańców wioski. Rzadko widywano tu uzbrojone osoby z zasłoniętą twarzą. Nie za bardzo się tym przejęła, była przyzwyczajona do takiej reakcji. Odetchnęła głęboko słodkim zapachem wina, zamówiła jakiś trunek i zajęła miejsce w rogu karczmy, śledzona przez badawcze spojrzenie oberżysty. Łypnęła tylko na niego wzrokiem i sięgnęła po kufel piwa. Zmiennokształtna nie kaktus, też pić musi... Wieśniacy przyzwyczaili się już do jej obecności, bo przestali zwracać na nią uwagę. Jednak jedna osoba cały czas uważnie się jej przyglądała. Nerezza ukradkiem wyprostowała rękę, by mieć możliwość szybkiego wyjęcia broni i posłała długie spojrzenie tej osobie.
(Ktoś dokończy?)

Pan Jenex

(ja z chęcią coś napiszę Smile

)

- Kaptur? Zasłanianie twarzy? Zerkanie w każdy kąt? Złe spojrzenie? Ta osoba na pewno nie jest zwykłym wieśniakiem. - pomyślał Pan Jenex. Wstał on powoli i ruszył w kierunku dziewczyny. Zauważył, że ta sięga ręką po coś w swojej kieszeni. Natychmiastowo skręcił do karczmarza, który niestety nie chciał powiedzieć nic o istocie przy stole. Ciekawość zwyciężyła rozum i Jenex szybkim krokiem podszedł do stołu dziewczyny.
- Jest ci aż tak zimno, że musisz nosić kaptur i zasłaniać twarz? Skąd ten niepokojący wzrok? Jeszcze ci nic nie zrobiłem.

Nerezza

- Jeszcze? Sugerujesz coś? - spytała Nerezza, lekko unosząc brew. Kolejny typ, który chce mieć flaki na wierzchu. W ostatnim czasie sporo się ich zebrało...
- Czego chcesz? - dodała cierpkim tonem po chwili zastanowienia.

Pan Jenex

- Cóż, jesteś tutaj jedyną uzbrojoną osobą. Nie wydaje mi się, abyś zamierzała iść tak grzyby, a i w tym miejscu nie ma zbyt wielu wojowników godnych potyczki. - odpowiedział nieco dumnie. - Także niepokoi mnie to, że chowasz coś w prawej dłoni.

Nerezza

- To, co chowam nie powinno ciebie interesować. - odpowiedziała niegrzecznie. Wzruszając ramionami, dodała - Wolę mieć zawsze przy sobie jakąś broń, nigdy nie wiadomo, co może się przydarzyć. Na drogach roi się od złodziei, zabójców i bandytów. - "A ja jestem jedną z nich" dopowiedziała w myślach. Puściła rękojeść broni, nie będzie jej teraz używać.
- A ty, co tu robisz? Nie wyglądasz jak jeden z nich. - zapytała, wskazując głową na wieśniaków.

Pan Jenex

- Poszukuję informacji o pewnej rodzinie elfów. Mam do nich pewną... sprawę. - przerwał na moment .- Miałem nadzieję, że ci wieśniacy coś wiedzą, ale oni prawdopodobnie nawet nie znają wyglądu typowego elfa. Wkrótce powinienem ruszyć dalej. - ponownie przerwał - Dlaczego wieśniacy patrzyli na ciebie tym "złym" wzrokiem?

Nerezza

- Większość ludzi nie przepada za mną, szczególnie wieśniacy. - odpowiedziała, badawczo patrząc na rozmówcę. On chyba coś podejrzewa. Mocniej naciągnęła kaptur na głowę.
- Hmm, elfów? O co chodzi? - spytała Nerezza.

Pan Jenex

- Dlaczego? Czyżby się ciebie bali? - zapytał zainteresowany. - Wracając. - powiedział - Te elfy zniszczyły mi wszystko. Ukochany dom, ukochane miasteczko, ukochaną rodzinę. Ich już nie ma... - ze złością uderzył w stół.

Cathryn

Biała wilczyca wychyliła pysk zza drzewa, z coraz większą ciekawością wpatrując się w okno karczmy. Od kilku minut obserwowała rozmawiające ze sobą postacie - obie uzbrojone, co było dość dziwne w tej wiosce. Zdawało jej się, że zakapturzona kobieta bywała tu już wcześniej, ale mężczyzny nigdy nie zauważyła. Przez chwilę zastanawiała się nad wejściem do karczmy, jednak szybko zrezygnowała z tego pomysłu. Postanowiła dalej obserwować, jednak nieco śmielej niż zwykle.

Nerezza

- Boją się mnie i dobrze, bo powinni. Ze mną się nie zadziera. - powiedziała z lekką dumą w głosie. Wypiła do końca piwo i ręką zamówiła drugie. Gdy już dostała kufel, kontynuowała - A więc zemsta? Nie wyglądasz na takiego, który lubi się mścić.

Pan Jenex

- Nie wyglądam... Ale nie mogę tak tego zostawić. - odpowiedział zdenerwowany człowiek - A więc... Dlaczego się ciebie boją? Czyżbyś stanowiła dla nich aż takie niebezpieczeństwo?

Nerezza

- Już i tak powiedziałam ci za dużo, niż powinnam. Mógłbyś być na przykład jednym z Piesków Króla. - odpowiedziała, lekko się uśmiechając. - Przeklęte kłaki, strasznie ciężko wytrzymać z nimi pod kapturem, grzeją niesamowicie. - dodała, zdejmując kaptur.

Pan Jenex

Spojrzał na dziewczynę. - Hm... Przypominasz mi kogoś... No nic. Możesz śmiało mówić. Nie zdarzyło się, abym szedł do króla na skargę.

Lis

Karczma, w której się znajdowałam nie należała do najlepszych, ale wolałam ją od nocowania pod gołym niebem, tak daleko od domu. Bywałam tu już wcześniej, żyjąc w zgodzie z mieszkańcami wioski, chociaż do przyjaźni sporo nam jeszcze brakowało.
Spięłam się, patrząc na rozgrywającą się w rogu karczmy scenę. Mój czuły słuch wyłapywał każdy dźwięk. Ten... mężczyzna rozmawiający z dziewczyną, obwiniał moją rasę o utratę wszystkiego. Szczerze? Nie wierzyłam mu. Czyżby Nocni Wojownicy znów maczali palce w pogarszaniu reputacji mego ludu?

Nerezza

Procenty już uderzyły zmiennokształtnej do głowy, powodując wzrost pewności siebie. Nie chciała już ukrywać, kim jest i co robi. - Zabiłam kilka ludzi z tej wioski, bo mnie zdenerwowali. Poprzedniemu karczmarzowi obcięłam ręce, ponieważ próbował mnie otruć.

Pan Jenex

Zaśmiał się lekko. - Z tobą się nie zadziera, co? Dlaczego tu przychodzisz? Sama przyznałaś, że zabiłaś ich znajomych. - w tym momencie wskazał na wieśniaków - Nie spodziewasz się zemsty?

Nerezza

- Gdybym aż tak uważała na siebie, to nie mogłabym nigdzie chodzić. No i co oni mogliby mi zrobić? Zadźgać widłami? - odpowiedziała, lekko się uśmiechając. Po chwili dodała - Nikt nie jest w stanie mnie złapać lub zabić, szczególnie tacy zwykli rolnicy jak oni.

Pan Jenex

- Masz aż taką dobrą kondycję? - spytał zaciekawiony. - A ta elfka? - spojrzał na postać w drugim rogu karczmy - Udałoby ci się?

Nerezza

- Kondycję mam dosyć dobrą. Jak byłam dzieckiem, to rzucałam w strażników kamieniami, a potem uciekałam. Żaden mnie nigdy nie dogonił. - uśmiechnęła się na to wspomnienie. Spojrzała na elfkę, mierząc ją długo wzrokiem. - Ona? Dałabym radę. W razie wypadku mogłabym po prostu zamienić się w kruka i odlecieć. A czemu pytasz?

Pan Jenex

- Czysta ciekawość. A więc należysz do zmiennokształtnych. Rzadko widuję takie osoby. A właśnie. Jeszcze nie spytałem o jedno. Jak cię zwą? - spytał zaciekawiony człowiek

Lis

Prychnęłam pogardliwie, naciągając kaptur na głowę. Doprawdy, nie mam nic do ludzi, ale czasami potrafili być tacy irytujący i lekkomyślni! Zmiennokształtnym często brakuje pokory, czy ta dziewczyna naprawdę sądzi, że zdołałaby mnie pokonać? Wstałam i ruszyłam do wyjścia, płacąc przy okazji karczmarzowi. Jeśli wcześniej wolałam spędzić noc w karczmie, to teraz perspektywa spania pod gwiazdami była znacznie bardziej kusząca. Poza tym...gdzie są ludzie tam są kłopoty.

Nerezza

- Ta elfka chyba nas słyszała. - powiedziała Nerezza, obserwując dziewczynę. Gdzieś ją kiedyś widziała... Z powrotem spojrzała na swojego rozmówcę. - Nazywam się Nerezza, nazwiska nie pamiętam. A ty?

Pan Jenex

- Jenex Vaarin. Pochodzę z rodu Vaarinów. - odpowiedział, po czym spojrzał na wychodzącą elfkę. - Chyba jest zła. - znów spojrzał na rozmówczynię. - Nie pamiętasz własnego nazwiska?

Nerezza

- Nazwisko to tylko przypadkowy zlepek liter, nie utożsamiałam się z moim, więc go zapomniałam. Tylko przypominałoby o mojej rodzinie, od której uciekłam. - odpowiedziała i wzruszyła ramionami. Nie widziała w tym nic złego, w niepamiętaniu nazwiska.

Pan Jenex

- Dlaczego uciekłaś? - ciągnął zaciekawiony. - Szukali cię? - jego pytaniom nie było końca, chyba był zbyt ciekawski.

Nerezza

- Uciekłam z domu, bo pokłóciłam się z rodzicami. Nienawidziłam ich ze wzajemnością. Byli bardzo surowi i rygorystyczni, straszni nudziarze. Pewnego dnia nie wytrzymałam. - przypomniała sobie ten dzień. Przez chwilę nic nie mówiła, próbując odsunąć od siebie te wspomnienia. Po kilku sekundach kontynuowała. - Wątpię, czy mnie szukali. Wydaję mi się, że mnie wydziedziczyli, to byłoby bardziej podobne do moich rodziców.

Pan Jenex

- Cóż... Współczuję. - zamówił piwo i podał rozmówczyni. - Śmiało. Na poprawienie nastroju. - powiedział. - Jak udało ci się przetrwać te lata? Przyznaję, że mnie to interesuje. - powiedział zaciekawiony szlachcic.

Nerezza

- Na początku było ciężko, niejednokrotnie myślałam o powrocie do domu, ale duma mi nie pozwalała. Zaszyłam się w górach jako kruk i przez pierwszy rok nie opuszczałam ich. W końcu znudziło mi się siedzenie w jednym miejscu. i zaczęłam robić to, czym się teraz zajmuję. Podoba mi się moje życie, nie żałuję tego, że uciekłam.

Pan Jenex

- Gratuluję wytrwałości. A pamiętasz może miejsce swego życia sprzed ucieczki? - zapytał zaciekawiony szlachcic. - Powiedz mi. Ilu dokonałaś tych zabójstw? Wśród ofiar był ktoś znaczący? - kolejny raz zapytał.

Nerezza

- Pamiętam. Muszę wiedzieć, którego miejsca unikać, prawda? - odpowiedziała Nerezza, lekko się uśmiechając. - Mieszkałam w dosyć sporym miasteczku, gdzieś na południu. - przerwała i zastanowiła się nad drugim pytaniem. Po kilkunastu sekundach podjęła temat. - Nie pamiętam, ile osób zabiłam, przy 50 przestałam liczyć. Na początku zabijałam na zlecenie, później z osobistych przyczyn. Było wśród nich dużo wpływowych osób, ale o tym wolę nie mówić. Nie uważasz, że jesteś zbyt ciekawski?