Opowiadanie nr 23 od Somethy

Sometha

Minął rok, zanim Yamis się jakoś pozbierał, a drugi zanim zebrał się w sobie na tyle, żeby odwiedzić Nerezzę. Teraz szedł po kostki w śniegu, prowadząc konia, który za nic nie chciał spacerować po górach. Kruk siedział na końskim grzbiecie i co chwila coś krakał. Yamis w pewnym momencie skrzywił się i mocniej owinął płaszczem.

Nerezza

Do mężczyzny podleciał drugi kruk. Dziewczyna usiadła na jego ramieniu i lekko dziobnęła go w ucho.

Sometha

Poruszył ramieniem.
-Piękne powitanie, nie ma co - mruknął, uśmiechając się pod nosem.

Nerezza

Zmieniła się w człowieka i mocno go przytuliła.
- Myślałam, że już nigdy nie przyjdziesz. - powiedziała.

Sometha

Lekko ją objął.
-Po prostu potrzebowałem czasu - powiedział.

Nerezza

Cicho westchnęła.
- Ja też. - powiedziała. - Wiem, że może to już cię nie obchodzić, ale ja nadal coś do ciebie czuję. I wątpię, żeby mi to kiedyś przeszło.

Sometha

-Mi też ciągle nie przeszło - uśmiechnął się słabo.

Nerezza

Lekko odwzajemniła uśmiech.
- A teraz lepiej się pospieszmy. Nie chcę mi się dłużej tkwić na zewnątrz w taką pogodę. - powiedziała.

Sometha

Cicho westchnął.
-Najchętniej pojechałbym konno, ale prędzej wylądowałbym w śniegu niż gdziekolwiek dojechał - mruknął.

Nerezza

Lekko pokręciła głową.
- Jakbym widziała Tanatosa... Jego też musiałam prowadzić. - mruknęła.

Sometha

-Tylko tu nie chodzi o same góry. Ta dwójka jest chyba w jakiejś zmowie - mruknął -Xylion jedzie sobie jak jakiś wielki pan, a ja muszę drałować na pieszo - roześmiał się cicho.
Kruk zakrakał coś, wyraźnie oburzony.

Nerezza

Również się roześmiała.
- Tak to już jest ze zwierzakami. - powiedziała.

Sometha

-Na szczęście do ciebie jest już niedaleko - powiedział.

Nerezza

Lekko kiwnęła głową.
- Taa. - mruknęła. Trochę przyspieszyła. - Wolę nie zostawiać Nilvarena samego.

Sometha

Również przyspieszył.
-Właśnie, co u niego? - zapytał.

Nerezza

- Dobrze. - odpowiedziała. - Jest bardzo inteligentny, uczę go kilku rzeczy na raz, a on wszystko zapamiętuje. Ale jest z nim pewien... kłopot.

Sometha

-Jaki kłopot? - zapytał, uważnie na nią patrząc.

Nerezza

Cicho westchnęła. Lekko podwinęła rękaw kurtki, pokazując poparzoną skórę na ręce.
- Domyślasz się?

Sometha

Skrzywił się lekko.
-Chyba będę miał co robić - mruknął.

Nerezza

- Ogólnie jest dobrze. Chyba, że się zdenerwuje... - powiedziała.

Sometha

-Czyli ma taki sam problem, jaki ja miałem - powiedział.

Nerezza

- Mam nadzieję, że potrafisz mu pomóc. - powiedziała. - Kilka razy oparzył sam siebie.

Sometha

-Spróbuję - mruknął -A jak nie wyjdzie, to będzie trzeba go zabrać do Keiry - dodał po chwili.

Nerezza

- Już go raz zabrałam. Powiedziała, że na razie jest zbyt mały, by mogła coś z tym zrobić. - mruknęła.

Sometha

-Czyli wychodzi na to, że będę się musiał naprawdę wysilić, bo inaczej będzie trzeba czekać aż podrośnie - powiedział -Jak zareagował na to, że mnie przez tyle czasu nie było? - zapytał ostrożnie.

Nerezza

Przez długą chwilę milczała.
- On ciebie nie pamięta. - odpowiedziała w końcu.

Sometha

Westchnął cicho.
-Mogłem się tego spodziewać - mruknął.

Nerezza

Mocniej go przytuliła.
- Opowiadałam mu dużo o tobie. - mruknęła tylko. Po kilkunastu minutach dotarli do domu. Weszła do środka i zdjęła kurtkę, odsłaniając poparzone ręce.

Sometha

Nic nie powiedział. Kiedy dotarli do domu, zdjął płaszcz. Na rękach miał pełno blizn.

Nerezza

Spojrzała na jego ręce. Chciała coś powiedzieć, ale rozległo się głośne szczekanie. Po chwili z salonu wybiegł duży, biały pies, a za nim pantera.
- Suku, Hati, uspokójcie się. - powiedziała dziewczyna, głaszcząc oba zwierzaki.