Opowiadanie nr 19 od Estme

Lis

*Tak, jeszcze żyję i tym razem wracam na stałe*
Biegła przed siebie z trudem oddychając. Ścigali ją. Wiedziała, że jeśli ją dopadną zabiją. Rany dawały o sobie znać, zdawała sobie sprawę z tego, że ma marne szanse na przeżycie. Uderzenie. Powietrze uleciało z jej płuc, jęknęła, padając na ziemię i tracąc przytomność. Chwilę wcześniej usłyszała krzyk.

Sometha

Sometha przygryzła wargę.
-Rossen! - krzyknęła.
Musiała jej pomóc. Szybko. Dobrze, że dziecko zostawiła u rodziców, przynajmniej było bezpieczne. Kobieta wyciągnęła miecz i doskoczyła do elfki.

Lis

Czy umieranie jest aż tak bolesne? - przemknęło elfce przez myśl. Rok niewoli zrobił swoje, wątpiła czy ktokolwiek mógł rozpoznać w niej tę dumną i pewną siebie elfią księżniczkę. Rok tortur i głodzenia odcisnął na kobiecie ciężkie piętno. Ludzie uzurpatora pochwycili ją podczas jednej z jej wypraw i przetrzymywali w miejscu, o którym Rossen chciała zapomnieć. Tamte chwile były zbyt bolesne. Otworzyła oczy i ujrzała znajomą twarz. Jęknęła.
-Sometha - wychrypiała jedynie, tracąc ponownie przytomność.

Sometha

Zaklęła pod nosem. Chwyciła elfkę jedną ręką, a w drugiej trzymała miecz. Odparła atak jednego z napastników. Musiała szybko uciekać, co nie było w tej sytuacji łatwe.

Lis

Dryfowała w ciemności. Niepokój kołysał ją, a gniew pobudzał jej życie. Czuła wszechogarniający ból, który wdzierał się w każdy skrawek ciała elfki. I nagle zapanował spokój. Wszystko zniknęło. Ujrzała tych, których kochała, jej rodzina stała przed nią.
- Men, Den, renes - wyszeptała, patrząc na swoich rodziców i rodzeństwo.
- Ross, posłuchaj mnie uważnie, musisz wrócić, twój czas jeszcze nie nastał, tam są ci, którzy na ciebie liczą. Sometha, Ethaniel, Lasaira i wielu, wielu innych, oni na ciebie czekają - szepnął jej ojciec, a kobiecie przed oczami stanęła scena jego morderstwa.
- Den, ja...
- Nic nie mów, sil, wracaj i walcz - przerwał jej, całując ją w czoło. Skinęła głową. Ciemność ponownie ją ogarnęła.

Sometha

W tak opłakanej sytuacji dawno nie była. Udało jej się zwiększyć odległość między nią, a napastnikami. Do głowy wpadł jej jedyny pomysł na ucieczkę, który mógł się powieść: musiała zmienić się w coś. Wybór padł na gryfa. Zmieniła się i zarzuciła sobie elfkę na grzbiet. Poderwała się do lotu, uważając, żeby nie zrzucić kobiety.

Lis

Czuła chłodne powietrze muskające jej pokrytą bliznami skórę. Otaczająca ją ciemność zdawała się rozwiewać, otworzyła oczy i zobaczyła gwiazdy. Chwilę później straciła ponownie przytomność.
***
Leżała na czymś miękkim, słyszała przerażone głosy, jednak nie wiedziała gdzie była. Skuliła się w sobie, czując czyjś dotyk.

Sometha

Zmęczona Sometha dotknęła lekko ramienia Rossen.
-Rossen? Słyszysz mnie? - zapytała.

Lis

Jęknęła. Momentalnie próbując odsunąć się jak najdalej. Czyjś głos, tak znajomy, a zarazem tak odległy. Chwilę później odezwał się kolejny, męski, co spowodowało, że drgnęła. Słyszała ożywioną rozmowę przynajmniej czterech osób.
- ...chyba trzeba będzie ją wprowadzić w magiczną śpiączkę, jest w opłakanym stanie... - rozległ się głos, który rozpoznałaby wszędzie. Nell.
Tupanie małych stóp, dwa niepewne dziecięce głosy i ciemność.

Sometha

Starała się uspokoić, co nie było wcale takie proste. Martwiła się o Rossen. Wolała nie myśleć o tym, co musiała przeżyć, ani co by było, gdyby akurat jej nie znalazła. Teraz czekała przed drzwiami do pokoju, w którym była elfka. Czekała razem z Lasairą i Silyenem.

Lis

Czuła delikatną, męską dłoń, gładzącą jej policzek. Znajomy zapach zaatakował jej nos. Westchnęła cichutko, pozwalając by Nell dalej gładził jej policzek. Nie chciała się budzi, jednak wiedziała, że wkrótce będzie musiało to nastąpić.
- Otwórz oczy, eyre, otwórz oczy i wróć do mnie, Ross - jego głos brzmiał jak balsam dla jej uszu, jednak w odpowiedzi jęknęła cicho. Ból powrócił. - Wiem, że to boli, ale musisz do nas wrócić, eyre, są tu ci, którzy cię kochają. Lasaira, Silyen, Ethaniel, Sometha, oni wszyscy czekają aż się obudzisz. Wróć do nich, wróć do mnie, Ross - wyszeptał miękko.
Niepewnie otworzyła oczy.

Sometha

Wtuliła się w Ethaniela. Czuła jak głaszcze ją po głowie. Kilka łez popłynęło po jej policzkach.
-Boję się o nią... - wyszeptała, mocniej wtulając się w ukochanego.
-Wiem. Również się o nią boję, ale trzeba być dobrej myśli - odpowiedział mężczyzna.

Lis

- Nell - jęknęła, patrząc na czarnowłosego elfa, który wpatrywał się w nią tymi swoimi wielkimi szafirowymi oczyma. Za nim cokolwiek zdążyła zrobić mężczyzna porwał ją w ramiona, tuląc do siebie i szepcząc jedynie:
- Wróciłaś, bogowie, wróciłaś... Tak bardzo baliśmy się, że zdecydujesz odejść, eyre, tak bardzo obawiałem się, że po tym, co oni ci zrobili...
Łzy spływały po jej policzkach, same wspomnienia były bolesne. Chciała objąć mocniej elfa, jednak zdołała przesunąć rękę o kilka milimetrów i poczuła, że opada z sił.
- Co...? - spytała słabym szeptem.
Mężczyzna, poprawił jej poduszki, układając ją na nich.
- Jesteś wykończona, piękna, długo zajmie nim w końcu wrócisz do pełni sił, na razie musisz dużo wypoczywać, ale... - urwał, słysząc cichy okrzyk, Ross rozpoznała głos Somethy.
- Silyen!
Drzwi się otworzyły i do środka wpadł chłopiec.

Sometha

Sometha nie zdążyła chwycić Silyena, zanim ten nie wpadł do pokoju. Poszła za nim. Uśmiechnęła z ulgą, widząc, że Rossen odzyskała przytomność.

Lis

Zdążyła posłać Som słaby uśmiech nim została mocno przytulona przez chłopca. Cicho jęknęła, mówiąc:
- Też się cieszę, że cię widzę, skarbie.

Sometha

-Nawet nie wiesz, jak się o ciebie bałam - powiedziała, podchodząc do niej.

Lis

- Hej, Som - wyszeptała, patrząc na nią z wdzięcznością. - Dziękuję, że mi pomogłaś - dodała.

Sometha

-Nie musisz dziękować. Nie wchodziło w rachubę, żebym cię tam zostawiła - powiedziała.

Lis

Zadrżała na samo wspomnienie miejsca, w którym przebywała i jej ucieczki.
- Zabiliby mnie, gdybyś wtedy nie interweniowała... - powiedziała bardzo, bardzo cicho. - Jak dużo mnie ominęło? - spytała, próbując zapomnieć o roku cierpienia i tortur.

Sometha

-Całkiem sporo - powiedziała i streściła jej wydarzenia z ostatniego roku.

Lis

*A Lis oczekiwał na streszczenie ;p*
Zamrugała zaskoczona, słysząc jak wiele ją minęło. Poczuła, że jej powieki stają się ciężkie i nim zdążyła cokolwiek powiedzieć usłyszała głos Nell'a.
- Śpij, moja piękna, musisz odpoczywać.
Słyszała jeszcze przez chwilę ostrą wymianę zdań, jakby Som i Nell się kłócili, jednak uznała, że jej się zdaje. Bo przecież czemu mieliby to robić?

Sometha

*a ja jestem zła i streszczenia nie budjet XD*

-Dobrze wiem, że musi odpoczywać, ale chyba nie zaszkodzi, jeśli jeszcze chwilę zostanę? - warknęła.
Nie miała zamiaru się stąd ruszyć i żadne prośby, ani groźby ze strony Nella tego nie zmienią.

Lis

Elf spiorunował ją spojrzeniem. Nie rozumiał czemu od razu na niego warczała. Bezczelna dziewucha.
- Oczywiście, ale jeżeli ja obudzisz po prostu cię stąd wyproszę - warknął.
- Musicie się kłócić? - dobiegł go głos Ethaniela.
- Nie wtrącaj się - prychnął.

Sometha

Wywróciła oczami.
-Nie mam zamiaru jej budzić - mruknęła.

Lis

- I dobrze, bo minie dużo czasu zanim dojdzie w pełni do sił, musi wiele odpoczywać - prychnął, a potem spojrzał czule na elfkę i poprawił okrywający ją koc. Miał nadzieję, że rozmowa została skończona, jednak okazało się, że jest wręcz przeciwnie.

Sometha

-A ty nie wyjdziesz? - zapytała.

Lis

- Nie, nie wyjdę - odparł, starając się nie zamordować zmiennokształtnej wzrokiem. Nie zamierzał zostawiać Ross samej.

Sometha

Uniosła lekko brwi.
-Ktoś tu chyba wysoko celuje - powiedziała niewinnym tonem.

Lis

Zacisnął pięści, a potem rozprostował palce, odwracając się do Somethy.
- Słucham? - wycedził.
Ta zmiennokształtna posuwała się stanowczo za daleko! Nie miała prawa go oceniać!

Sometha

-O! Czyli trafiłam w sedno - lekko klasnęła w dłonie, wyraźnie z siebie zadowolona.