Opowiadanie nr 15 od Somethy

Sometha

Mężczyzna w milczeniu oddał dziecko Somethcie.
-Niedaleko jest mój dom. Będzie tam wam wygodniej niż tutaj. - odezwał się.

Lis

Etaniel spojrzał pytająco na Somethę, a potem wziął ją na ręce i ruszył za Yamisem.

Sometha

W tym wypadku również Sometha była zdziwiona. Nie wiedziała, że Yamis postanowił zamieszkać na bagnach. Niby mało kto się tu zapuszczał, ale Pieski uzurpatora prędzej czy później zaczną tu węszyć.

Lis

Weszliśmy do małej, aczkolwiek przestronnej chatki.

Sometha

-Rozgośćcie się, ja idę sprawdzić czy Psiarnia nie wróciła. - mruknął Yamis zamykając za sobą drzwi.

Lis

Ułożył Somethę na łóżku, które znajdowało się przy ścianie, a sam usiadł na krześle przy stole. Siedzieli w ciszy.

Sometha

-Uch, długo tak nie wytrzymam. - mruknęła Sometha.
Oczywiście miała na myśli leżenie w łóżku.

Lis

Zaśmiał się lekko.
- Mogę spróbować podleczyć rany magią, ale i tak czeka cię przynajmniej dzień leżenia - powiedział.

Sometha

-Byłabym wdzięczna - odpowiedziała -Wszystko, byleby leżeć jak najkrócej.

Lis

Podszedł, kładąc rękę na ciele kobiety. Zamknął oczy i zaczął cicho nucić zaklęcia uzdrawiające. Po kilku minutach przerwał, uśmiechając się do niej.

Sometha

-Masz zimne ręce - stwierdziła Sometha, wywołując przy tym u Etaniela wybuch śmiechu.

Lis

- Tylko ty możesz w takiej chwili powiedzieć coś takiego - parsknął śmiechem.

Sometha

Na twarz Somethy wstąpił zawadiacki uśmiech.

Lis

- Jesteś niemożliwa - skwitował, a Izera, jakby na potwierdzenie jego słów, zaczęła się śmiać.

Sometha

-Aż taka śmieszna jestem? - zapytała nie przestając się uśmiechać.

Lis

Mała pokiwała główką, śmiejąc się i klaszcząc.

Sometha

Pomimo niezbyt sprzyjających warunków Izera rozwijała się normalnie. Ostatnio Sometha musiała bardziej się hamować. Nie chciała, żeby pierwszym słowem jej córki było jakieś przekleństwo.

Lis

- Stęskniłaś się za mamą, gdy była nieprzytomna, co, maleńka? - spytał Etaniel, a ona pokiwała głową, śmiejąc się.

Sometha

Minęły dwie godziny. W międzyczasie zmiennokształtna zdrzemnęła się. Powoli zaczynała niepokoić się o Yamisa, który wciąż nie wracał.
-Długo nie wraca - powiedziała.

Lis

W momencie, w którym Sometha wypowiedziała te słowa, drzwi się otworzyły i do środka wkroczył Yamis.

Sometha

Mężczyzna był bledszy niż zwykle. Sometha przyjrzała mu się z uwagą.
-I co? Znalazłeś kogoś jeszcze?
-Nie.

Lis

Dostrzegł momentalne skrzywienie się Yamisa i natychmiast spytał:
- Nic ci nie jest?

Sometha

//niach, wymyśliłam teorię spiskową Razz

//

-Nie, jestem po prostu zmęczony - odpowiedział, uśmiechając się cierpko.
Sometha uważnie przyjrzała się mężczyźnie. Nie widziała powodu, dla którego miała mu nie wierzyć. Chociaż do większości osób miała ograniczone zaufanie, to Yamisowi postanowiła zaufać. Jak do tej pory nie zawiódł jej. Miała nadzieję, że nie przejedzie się na tej decyzji.

Lis

Nie wierzył mu. Czuł, że Yamis nie mówi im całej prawdy i ukrywa przed nimi coś bardzo ważnego.

Sometha

Kobieta ułożyła się wygodniej. Rana trochę bolała, chociaż pomoc Etaniela na pewno dużo dała.

Lis

Przez większość czasu obserwował skrycie mężczyznę, nie pozwalając by ten to zauważył. Niepokoiło go zachowanie człowieka, jednak nie chciał martwić tym Somethy.

Sometha

Yamis wydawał się być spokojny. Siedział spokojnie na krześle z lekko przymkniętymi oczami.

Lis

Etalniel był cierpliwy. Czekał na coś, co zdradzi mu zamiary mężczyzny.

Sometha

Mężczyzna najwyraźniej przysnął. Przez sen lekko odchylił głowę w tył. Ten ruch sprawił, że został odsłonięty tatuaż na szyi, wcześniej zasłonięty przez długie włosy. Taki sam nosili Nocni Wojownicy...

Lis

Zerwał się na równe nogi, alarmując tym samym Somethę, która zamierzała zapytać o co chodzi. Spojrzał na nią, przykładając palec do ust i wskazując na szyję mężczyzny.