Opowiadanie nr 14 od Nerezzy

Nerezza

- Widocznie nigdy nie trafiłam na tych wyszkolonych wojowników. - pokręciła głową. - Jedyną ich przewagą jest to, że podróżują w dużych grupach. Kilka razy ledwo uszłam z życiem, bo mieli za dużą przewagę liczebną.

Lis

- Wyszkoleni rzadko kiedy opuszczają zamek Arvena, chyba że na jego rozkaz. Przewaga liczebna to najsilniejszy punkt tych młokosów - parsknęłam śmiechem, ignorując fakt, że większość z Nocnych była ode mnie starsza.

Nerezza

- To dlatego nigdy ich nie spotkałam. - powiedziała i zamilkła. Po kilkunastu sekundach dodała - Moi, ekhem, bracia należą do piesków króla, ojciec tak samo. - znowu zamilkł, tym razem na dłużej.

Lis

Spojrzałam na nią uważnie, a potem uśmiechnęłam się.
- Wyznaję zasadę, że niezależnie od opinii, jaką ma dana osoba czy jej rodzina, najpierw muszę ją poznać i wystawić na próbę, by wydać werdykt. Ty przeszłaś test śpiewająco - zaśmiałam się. - Mój przyjaciel z dzieciństwa dołączył do nich, by zrobić na złość swojej rodzinie. Przy naszym ostatnim spotkaniu próbował mnie zabić - westchnęłam.

Nerezza

Uśmiechnęła się współczująco.
- Nigdy nie lubiłam swojej rodziny, nie pasowałam do niej. - powiedziała i westchnęła. - To dlatego od niej uciekłam.

Lis

- Też nie pasowałam do mojej rodziny, o ile, jako dziecko mogłam się jeszcze z nimi dogadać to po tym, jak przeszłam pod opiekę wuja wszystko stało się trudniejsze. Nasze relacje były... chłodne, zwłaszcza po tym, jak okazało się, że wygnał mojego ojca tylko dlatego, że się prawdziwie zakochał. Kazał mi wybierać pomiędzy siostrą i ojcem, a życiem w Puszczy. Cóż, wybór był prosty - powiedziałam.

Nerezza

- Musiałam uciec od rodziny, nie miałam innego wyboru. Nie wytrzymałabym z nimi. - powiedziała i zamyśliła się. Nie pamiętała dokładnie swojej rodziny, zdążyła wiele zapomnieć. - W sumie nie żałuję tego wyboru.

Lis

- W zamian za to, że stałam się banitką spędziłam cztery miesiące w towarzystwie mojego ojca i młodszej siostry, przyznam szczerze, że wolałabym wieść z nimi życie, niż użerać się z lordami - westchnęłam.

Nerezza

- Nie dziwię ci się. Kiedy byłaś nieprzytomna, miałam kilka nieprzyjemnych sytuacji z lordami. Chyba za mną nie przepadają. - uśmiechnęła się. - Podejrzewali, że próbowałam cię zabić. - dodała z politowaniem w głosie.

Lis

- Naprawdę? - spytałam ze śmiechem. - Chyba będę musiała w końcu ich odprawić, bo są zbyt przyzwyczajeni do rządów mego wuja, by móc mnie zaakceptować. Naprawdę, biorąc pod uwagę, że większość z nich ma już ponad pięćset lat, powinni wykazywać większą tolerancję.

Nerezza

- Pięćset lat, a w niektórych sytuacjach zachowują się jak dzieci... - powiedziała i przewróciła wymownie oczami. - Pewnie im nie podobają się twoje rządy, prawda?

Lis

Skinęłam głową.
- Za bardzo się przyzwyczaili do nicnierobienia. A jak im się coś zasugeruje... - pokręciłam głowę.

Nerezza

Roześmiała się.
- Podziwiam Cię za to, że z nimi wytrzymujesz. Ja na twoim miejscu bym już dawno uciekła i zaszyła się jak najdalej stąd.

Lis

Machnęłam ręką.
- Czasami mam na to ochotę, ale koś musi ogarnąć ten bajzel - westchnęłam ze śmiechem.

Nerezza

- Wolę sobie nie wyobrażać, co by było, gdyby to lordowie rządzili... - pokręciła głową. Po chwili dodała - W sumie aż tacy kiepscy być nie mogą. Skoro mają te pięćset lat, to mają jakieś doświadczenie. Ale nie chcę tego sprawdzać. - dodała szybko.

Lis

Skinęłam głową.
- Kiedyś byli naprawdę potężni i dobrzy, ale z biegiem czasu zgnuśnieli i zapomnieli o swym powołaniu. Za bardzo się rozleniwili, myśląc, że wszystko im można i teraz widać tego skutki - odparłam.

Nerezza

- Ci lordowie, same z nimi problemy. - powiedziała z udawanym oburzeniem. - Trzeba ich przywrócić do pionu, ale patrząc na to, jak czasami się zachowują, podejrzewam, że to będzie trudne. - zamyśliła się. Po kilku chwilach zapytała - Kiedy zamierzasz im oznajmić, kim naprawdę jestem? Przecież nie będę cały czas żyć tutaj pod przybranym imieniem. Kiedyś mogę się przez przypadek zdradzić.

Lis

- Im? Oni dowiedzą się dopiero po tym, jak ogłoszę to nowym lordom - powiedziałam ze śmiechem. - Wedle zwyczaju lordowie przekazują swoje miejsca w radzie swym pierworodnym, gdy ukończą pięćset lat, a oni zdaje się o tym już zapomnieli - parsknęłam.

Nerezza

Przewróciła oczami.
- Nigdy nie zrozumiem polityki. - westchnęła. - Cóż, chyba będą zdziwieni, gdy się dowiedzą.

Lis

- Też tego nie pojmuję, ale cóż... w elfich zwyczajach jest wiele rzeczy, które działają na moją korzyść - parsknęłam, po czym dodałam: - Znając życie będą się awanturować, ale... to już nie będzie od nich zależało.

Nerezza

- I tak nie będę spędzać w zamku dużo czasu, więc moja obecność nie powinna im tak bardzo przeszkadzać. Do tego mogliby być wdzięczni. To dzięki tobie mieszkańcy Puszczy są wolni ode mnie i od górskich bandytów. - powiedziała ironicznym tonem.

Lis

- Och, po oddaleniu ze stanowisk zapewne wrócą do swoich posiadłości i bogom niech będą za to dzięki! Nie rozumiem, czemu oni wciąż przesiadują w zamku - westchnęłam, a potem parsknęłam. - W sumie podziękowania należą się Rowenie i jej głupocie, bo w przeciwnym razie minęłoby wiele czasu nim zdążyłabym cię wyśledzić.

Nerezza

- Wyśledzić mnie? Czyli już wcześniej miałaś co do mnie plany? - spytała Nerezza, marszcząc brwi. Zerknęła z ukosa na Rossen, czekając na wyjaśnienia.

Lis

Uśmiechnęłam się do niej psotnie.
- Jakiś czas temu pomogłaś mojej przyjaciółce, wspomniała mi o tobie w jednej z rozmów i cóż, powiedzmy, że mnie zaintrygowałaś. - Wzruszyłam ramionami. - Zamierzałam się z tobą skontaktować, ale nie mogłam znaleźć żadnego tropu - dodałam.

Nerezza

- Ja komuś pomogłam? To do mnie niepodobne. - mruknęła. - Nie dziwię się, że nie mogłaś mnie znaleźć. Staram się robić wszystko po cichu i dokładnie po sobie sprzątać. Nie lubię mieć niespodziewanych gości. - roześmiała się.

Lis

- Widać - parsknęłam. - Moja przyjaciółka nazywa się Sometha - dodałam po chwili.

Nerezza

Zamyśliła się.
- Kojarzę to imię. - zmarszyczyła w skupieniu brwi. - Pamiętam j. Jak się miewa? Tamten wilk nieźle ją zranił.

Lis

- Dobrze, ma nawet małą córeczkę - opowiedziałam.

Nerezza

- No to jej współczuję. - stwierdziła ze śmiechem. - A co takiego mówiła o mnie? - spytała dociekliwie.

Lis

- Jest teraz szczęśliwa. Wspominała, że spotkała zmiennokształtną, z którą zapolowała na dzika albinosa - zaśmiałam się.