Opowiadanie nr 13 od Malii

Maliya

Gdzieś na skraju Puszczy, trochę po dostaniu wilczka.
_____________________________________________

Jechałam na Jasnoskrzydłym, zbliżając się do skraju Puszczy Istot. Młoda wilczyca, nawiasem o imieniu Ratania, trzymała się blisko konia, co jakiś czas znikając wśród drzew.
Trochę smutno mi było na myśl, że będę musiała zostawić tą irytującą istotę.
Z zamyślenia wyrwał mnie jakiś obcy głos:
- Dokąd to?

Maliya

[Nikt? Serio,nikt?]

Kelsi

Standardowy elfi patrol w którym brała udział Rowena. Białowłosa elfka pierwsza dostrzegła nieznajomą postać na elfickim koniu. Wkrótce ona i jej towarzysze otaczali dziewczynę.
- Dokąd to? - spytał dowódca oddziału 120 letni ciemnowłosy elf.

Maliya

Zdecydowanie nie czułam się zbyt komfortowo, otoczona przez obce elfy. Miałam nadzieję, że zostawią mnie w spokoju.
- Nie wasz interes - warknęłam, pamiętając o obronie przed tym ich czytaniem w myślach.

Kelsi

- Radziłbym uważać na język, szczeniaku. - powiedział spokojnie dowódca. - Samotna dziecina włócząca się po Puszczy ciekawe. - dodał.
Rowena przyglądała się temu z zainteresowaniem. Ciekawił ją dalszy przebieg zdarzeń.

Maliya

- Nie jestem dzieckiem - warknęłam, dumnie unosząc głowę. Nie wiedziałam, czego ode mnie chce, ale raczej po prostu jest ciekawy. Dorzuciłam: - Nie nazywaj mnie szczeniakiem.

Kelsi

Dowódca Roweny zaśmiał się kręcąc głową.
- Obawiam się dziecko, że dopóki nie wyjaśnisz nam kim jesteś i co tutaj robisz sama będziesz musiała się udać z nami. - stwierdził.
Białowłosa elfka, zastanawiała się, jak zareaguje dziewczyna.

Maliya

Prychnęłam.
- Obawiam się,że nie jadę z wami. - warknęłam.
"Mała ucieczka?", odezwał się Jasnoskrzydły.
"Może lepiej nie". odpowiedziałam. "Zwracanie na siebie uwagi to ostatnie, czego potrzebujemy".

Kelsi

- Zastanówmy się. Nieletnia elfka dosiadająca szlachetnego wierzchowca, sama pozbawiona opieki. Obawiam się, że jeśli spróbujesz uciec zabierzemy cię ze sobą siłą. - powiedział twardo dowódca Roweny.

Maliya

- Możecie spróbować - rzuciłam, unosząc dumnie głowę. Udawanie pewnej siebie szło mi bardzo dobrze, choć w rzeczywistości byłam dość daleka od pewności siebie.
Jasnoskrzydły przestąpił z nogi na nogę. Chyba udzielało mu się to zdenerwowanie.
"Wykorzystaj jakieś fajne zaklęcie z tych książek. Może było tam coś o przemienianiu w kamień?" - powiedział.
"Nie. I nie mam zamiaru używać tych głupich czarów, jeśli to nie będzie konieczne".
"Więc pokaż im ten pierścień" - zaproponował.
"Mówiłam ci już, że zamierzam z niego korzystać. Nie chcę mieć nic wspólnego z elfami. Z ludźmi zresztą też." - odpowiadam mu, nie mogąc powstrzymać się od skrzywienia. Znalazłam ten głupi pierścień w pakunkach od siostry. Podejrzewam, że ma zapewnić spokój, ale też przypominać o rodzinie. Przedstawia jakiś herb, prawdopodobnie rodziny. Tyle że ja nie należę do rodziny i nie chcę należeć. Jedyny powód, dla którego nie zakopałam go w ziemi albo nie spaliłam, jest jego przydatność.

Kelsi

Dowódca Roweny skinął na kilku chłopców z jej oddziału i nim obca dziewczyna się zorientowała była już przez nich trzymana. Wilczyca koło niej szczerzyła kły i warczała głośno budząc strach wojowników.

Maliya

- Łapy przy sobie! - warknęłam do żołnierzy, co nie zrobiło do nich wrażenia.
"Tak się kończy pokojowe podejście", westchnął w moim umyśle Jasnogrzywy.
"Mam ich zjeść?", spytała Ratania. "Wyglądają smakowicie"
"Nie, Rat. Mówiłam ci, masz nie jeść elfów", odpowiedziałam.

Kelsi

Parsknęła słysząc odpowiedź dziewczyny jednak słowa wilczycy spowodowały, że zostały wycelowane w nią łuki z naciągniętymi strzałami.