Opowiadanie nr 10 od Somethy

Sometha

Pozwoli, pozwoli, nie miał się o co martwić.
-Jakie nadałaś jej imię? - zapytał cicho elf.
-Izera. - odpowiedziała bez namysłu Sometha.
Niby wcześniej się nad tym nie zastanawiała, ale imię, które wypowiedziała wydawało się być idealne.

Lis

- Izera - powtórzył, a oczy mu zalśniły blaskiem. - Izera, imię równie piękne, co ty i ona - rzekł, uśmiechając się do niej.
_____________
Wybiegłam na dziedziniec wezwana przez jednego ze sług. Cóż mogło się stać, że mnie wzywają?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wprowadzam do życia Rossen kolejne książkowe wątki xD

Sometha

/ja już chyba wprowadziłam do życia Som wszystkie wątki, które były możliwe do wprowadzenia xd/

Uśmiechnęła się. Etaniel będzie dobrym ojcem, czuła to.

Lis

[ Zaczekaj aż ustalę, które forumowe postacie wystąpią w książce to się zdziwisz, jak można namieszać xD]
- Podążaj za nami, pani - powiedział jeden z elfów, wskakując na swego wierzchowca.
Ruszyłam za nim na Evilu.

Sometha

Dziewczynka obudziła się.
-Chcesz ją potrzymać? - zapytała zmiennokształtna patrząc na Etaniela.
-Oczywiście. - odpowiedział wojownik.
Delikatnie wziął na ręce dziecko.

Lis

Wciągnęłam ze świstem powietrze, patrząc na martwe ciała ludzi, które mijaliśmy:
- Bogowie! Kto mógł to zrobić? - spytałam cicho dowódcę oddziału.
- Nocni Wojownicy, zostawili swój znak, pani - odparł przytłumionym głosem.
Skinęłam ponuro głową, jadąc dalej. Po kilku minutach dojechaliśmy do celu.
- Co chciałeś mi pokazać, Erionie? - zadałam pytanie ciemnowłosemu elfowi.
Mężczyzna pokazałam gestem bym za nim podążała. To, co ujrzałam wstrząsnęło mną do głębi.

Sometha

Sometha była zmęczona. Etaniel zadeklarował, że zajmie się małą, kiedy ona będzie spała.

Lis

Patrzyłam ze strachem, zdumieniem i współczuciem na małego, czarnowłosego chłopca, który chował się za słomianą belką. Z jego wielkich, zielonych, oczu po policzkach spływały łzy.
- Ciii - szepnęłam miękkim głosem, zbliżając się do niego niczym do płochliwego, dzikiego zwierzątka. - Nie bój się mnie maleńki... nic ci nie zrobię, jesteś już bezpieczny - dodałam cicho, wyciągając powoli rękę.
Drgnął, jednak nie cofnął się. Był przerażony, co zmusiło mnie do użycia magii. Uspokoiłam go trochę, zapewniając, że z mojej strony nie spotka go żadna krzywda. Nawet nie zorientowałam się, kiedy malec przytulił się do mnie mocno i zaczął łkać. Objęłam go, opierając brodę na jego głowie.

Sometha

Kobieta obudziła się tłumiąc krzyk. "To tylko sen, tylko sen" pomyślała. Spojrzała na Etaniela. Elf spał z przytuloną do siebie Izerą.

Lis

- Już dobrze - szepnęłam do chłopczyka. - Już nic ci nie grozi... - Po kilku minutach, gdy się uspokoił spytałam ciepło: - Jak się nazywasz, maleńki?
Spojrzał na mnie swoimi cudownymi oczętami i po chwili odparł cichutko:
- S-silyen.
- Silyen - powtórzyłam, przytulając go mocniej do siebie. Wystarczyło jedno spojrzenie, bym podjęła właściwą decyzję. - Ja jestem Rossen - przedstawiłam się maluchowi. - Powinniśmy stąd iść, skarbie, nie możemy tu zostać - dodałam po chwili milczenia.
Maluch skinął główką i jeszcze mocniej się do mnie przytulił.
- Rossen? - zaczął niepewnie.
- Tak, maleńki? - odparłam.
- Nie zostawisz mnie samego, prawda?
To pytanie sprawiło, że nic i nikt już nie odwiódłby mnie od mojej decyzji.
- Nie, nie zostawię cię samego, mały. Już nigdy nie pozwolę byś był sam, Silyen - powiedziałam miękko, patrząc mu w oczy.
Czarnowłosy skinął głową, odpowiadając swoim słodki dziecinnym głosikiem:
- To dobrze.

Sometha

Sometha postanowiła wyjść na chwilę z komnaty. "Nic się nie stanie jeśli wyjdę na kilka minut" pomyślała wychodząc na korytarz.

Lis

Po kilkunastu minutach, siedzącego przede mną w siodle Silyena zaczął morzyć sen. Szepnęłam mu tylko do ucha:
- Śpij, mój maleńki, sen dobrze ci zrobi.
Chwilę później mój mały podopieczny już spał. Przed nami była jeszcze godzinna droga do Vend. Rzuciłam szybko zaklęcie ogrzewające, które powinno sprawić, że czarnowłosy nie zmarznie na chłodzie jesiennej nocy.

Sometha

Sometha szła korytarzem. Przechadzka dobrze jej zrobiła. Teraz mogła wrócić do komnaty już spokojniejsza.

Lis

Po godzinie, która minęła bardzo szybko, postanowiłam obudzić Silyena, by mógł ujrzeć Vend. Już wcześniej ustaliłam z Erionem, co się stanie z chłopcem, więc teraz spokojnie mogłam się odprężyć, nie martwiąc o jego los.
- Skarbie, zbudź się, dojeżdżamy do miasta - powiedziałam ciepło, potrząsając nim.
Otworzył przestraszone oczęta, wodząc zlęknionym wzrokiem, dopóty mnie nie ujrzał. Wtedy uśmiechnął się promiennie, mówiąc cichutko:
- Bałem się, że mnie zostawiłaś.
W odpowiedzi ucałowałam go w czoło i odparłam:
- Nie zostawię cię ani teraz, ani później, maleńki. Jeśli zechcesz możesz przy mnie zostać.
Chłopiec wciągnął głośno powietrze, pytając:
- Naprawdę?
Skinęłam głową, a on się do mnie przytulił.
- Spójrz, Silyen, oto Vend, stolica elfów - powiedziałam, wskazując na majaczące przed nami miasto.

Sometha

Zmiennokształtna wróciła do komnaty. Wszystko było w porządku. Położyła się obok Etaniela i córeczki. Zapadła w sen.

Lis

Maleńki był oniemiały widokiem miasta. Wiedziałam, że to, co mu ukazałam i Vend sprawią, że z czasem wspomnienia katastrofy, która go dotknęła wyblakną w jego pamięci.
Następnego ranka obudził mnie rozentuzjazmowany Silyen, ciągnący mnie za rękaw mej nocnej szaty.
- Wstawaj, Ross! Wstawaj! Słońce już wzeszło - wołał, skacząc.
- Witaj, Silyen, jak ci się spało? - spytałam, ziewając.
Chłopiec zaczął opowiadać o jakimś pięknym śnie( dziękowałam sobie w myślach za zaklęcia odpędzające koszmary) i o tym, że nie może się doczekać, by zwiedzić miasto.
- W takim razie poczekaj w salonie, a ja się przebiorę i pójdziemy na spacer, dobrze? - spytałam, a on skinął głową.
Wczoraj umieściłam zielonookiego w mych komnatach, w pokoju, przylegającym do mojego. Zostanie w nim do czasu, aż urządzę jego własny.

Sometha

Sometha obudziła się rano wypoczęta. Mała o dziwo nie budziła się w nocy. Płakać zaczęła dopiero niedawno. Zmiennokształtna nakarmiła ją. Potem przebrała się i wyszła z komnaty z córeczką na rękach. Oczywiście towarzyszył jej Etaniel.

Lis

Silyen biegał dookoła mnie, rozglądając się na wszystkie strony. Ten jego dziecięcy entuzjazm zaczynał mi się udzielać. Nagle mały wpadł na wychodzącego zza zakrętu Etaniela.

Sometha

Etaniel uśmiechnął się do zmieszanego chłopca.
-Następnym razem trochę bardziej uważaj. - poradził.

Lis

Zastanawiałam się, kiedy do Etana dotrze, że wpadł na niego czteroletni LUDZKI chłopiec. Cóż, poza tymi, którzy mi towarzyszyli nikt nie wiedział jeszcze o Silyenie.
- Przepraszam! - pisnął młody, chowając się za mną.
Dopiero teraz Sometha i Etaniel mnie spostrzegli.

Sometha

Och, chyba właśnie do niego to dotarło sądząc po jego minie. Sometha zbliżyła się do Ross.
-Ross, skąd się tu wziął ten chłopiec? - zapytała ostrożnie.

Lis

- Etanielu, Sometho, to jest Silyen, Silyen, to jest Etaniel, a to jest Sometha - przedstawiłam ich sobie.
"Nocni zaatakowali obozowisko ludzi, mieszkających w Puszczy, Silyen jest jedynym ocalałym" - poinformowałam ich telepatycznie.

Sometha

Sometha pobladła. Etaniel to zauważył i lekko ją objął.

Lis

- Coś się stało? - spytał Silyen, patrząc z uwagą na Somethę.

Sometha

-Nie, to nic takiego. - odpowiedziała chłopcu, uśmiechając się lekko.

Lis

W odpowiedzi mały posłał jej jeden z swoich najsłodszych uśmiechów.
- Dokąd zmierzacie? - spytałam.

Sometha

-Do ogrodów. - odpowiedzieli prawie chórem.

Lis

- Możemy przejść się z wami? - spytałam, patrząc uważnie na małego, który z zainteresowaniem przyglądał się moim przyjaciołom.
W ogrodach będzie miał dużo miejsca na zabawę, a my będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

Sometha

-Oczywiście, że tak. - odpowiedział Etaniel.

Lis

Ruszyliśmy w kierunku ogrodów, a Silyen biegał wokół nas, zadając nieustannie pytania.